O Ντόριαν Γκρέη είναι ένας πλούσιος της Αγγλίας του 19ου αιώνα, ένας δανδής, ένας πανέμορφος νέος, ίσως ο πιο όμορφος που υπήρξε ποτέ, ζει μέσα στα πλούτη και ενδιαφέρεται μόνο για την καλοπέραση του και ποζάρει ως μοντέλο για την δημιουργία ενός πορτρέτου. Μετά από τις προτροπές ενός φίλου του που γνωρίζει τυχαία μπαίνει σιγά σιγά στην ζωή των ηδονών και της ακολασίας όταν κάποια στιγμή η ιδέα ότι μια μέρα θα γεράσει και θα χάσει την ομορφιά του τον τρομάζει. Η ευχή του να μείνει για πάντα νέος και στην θέση να γερνάει το πορτρέτο του γίνεται πραγματικότητα. Όμως το πορτρέτο εκτός από το γήρας παίρνει και την ψυχή και τις αμαρτίες του Ντόριαν Γκρέη.
"Αφήστε το βιβλίο μου, σας παρακαλώ, στην αθανασία που του αξίζει", θα έλεγε προφητικά χρόνια αργότερα ο Οσκαρ Γουάιλντ, όταν χρησιμοποιούταν ως αποδεικτικό στοιχείο στην δίκη του με την κατηγορία της ομοφυλοφιλίας, για την οποία καταδικάστηκε σε 2 έτη φυλάκιση σε καταναγκαστικά έργα. Πράγματι αν και δεν γίνεται πουθενά αναφορά σε αυτήν, η αντρική ομοφυλοφιλία υποβόσκει σε ολόκληρο το βιβλίο και αυτό προκαλεί εντύπωση αν σκεφτεί κανείς ότι εκδόθηκε το 1891.
Η ιστορία έιναι όμορφή και χαλαρή, η ατμόσφαιρα ενδιαφέρουσα ενώ υπάρχουν και σωστές δόσεις μυστηρίου και αγωνίας, ειδικά προς το τέλος όπου υπάρχει κλιμάκωση. Η γραφή είναι άμεση και γρήγορη, οι περιγραφές είναι λίγες ενώ το μέγεθος του βιβλίου είναι τέτοιο (247 σελίδες) που δεν πρόκειται να κουράσει σε καμία περίπτωση.
Τα περισσότερα αποφθέγματα για τα οποία είναι ευρέως γνωστός ο Γουάιλντ προέρχονται από αυτό το βιβλίο. Οι ήρωες φιλοσοφούν, αγορεύουν με τρόπο ώστε να αποτελούν άλλοτε μαθήματα ζωής και άλλοτε να προκαλούν με παραδοξολογίες και αφορισμούς. Έτσι το βιβλίο έχει ένα δεύτερο επίπεδο, το οποίο όμως προσφέρεται στον αναγνώστη έντεχνα και με σαφήνεια, χωρίς να τον αναγκάζει να ψάξει για να το βρει μόνος του και από τις πρώτες σελίδες θα καταλάβει αν του αρέσει. Οι συμβολισμοί του βιβλίου είναι μεν πολλοί αλλά εύκολοι στον εντοπισμό τους και περνάνε στον αναγνώστη χωρίς ο τελευταίος να το καταλάβει.
Σύμφωνα με τους βιογράφους του Γουάιλντ, ο Ντόριαν Γκρέην έχει αρκετά κοινά στοιχεία με τον ίδιο και μάλιστα μέσα στο ‘πορτρέτο του Ντόριαν Γκρέη’ φαίνεται και η σύμπραξη του Γουάιλντ με τον ‘Αισθητισμό’ το κίνημα που απάλλασσε την τέχνη από κάθε είδους παιδαγωγική, ψυχαγωγική αλλά και ηθική υποχρέωση και της όριζε ως μοναδικό σκοπό το να έχει όμορφο αισθητικά αποτέλεσμα. Αυτά συμπυκνωνόταν στο ρητό: ‘Η τέχνη για την τέχνη’
Κατά την γνώμη μου πρόκειται για ένα λογοτεχνικό αριστούργημα που πρέπει να διαβαστεί από όλους τους λάτρεις του βιβλίου, ώστε να αποκτήσουν ιδία άποψη για τον αν τους αρέσει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου